خـــانـــه تــــابــــــ

تریبون مستضعفین- محمدحمزه قدیری‌نژادیان

مردم جامعه‌ی اسلامی‌همانند یک پیکر و یک بدن اند. وقتی درد و ناراحتی‌ای یکی از اعضای بدن را بگیرد دیگر اعضاء نیز ناآسوده می‌شوند و نمی‌توانند در آرامش باشند. از آنجایی که رابطه‌ی بین افراد جامعه‌ی اسلامی‌رابطه‌ای برپایه‌ی ایمان تعریف شده‌است، لذا قانون اصلی حاکم بر روابط انسان‌ها در این جامعه نیز بر اساس اصل متعالی برادری می‌باشد. تفاوت مهم جامعه‌ی اسلامی‌با جوامع بی خدا و غربی همین است و لایه‌های عمیق‌تر این موضوع را در مسائل بنیانی‌تر همچون نگاه به انسان و جامعه می‌توان جست.

شهید مطهری (رحمه الله علیه) در مقاله‌ای با عنوان «روح اجتماعی مؤمن» مثالی زیبا از سیره‌ی امام صادق علیه السلام نقل می‌کنند: سالی در مدینه خشکسالی پیدا شد؛ امام صادق علیه السلام از ناظر خرج منزل خود پرسید: امسال ما در خانه چه داریم؟ او گفت: جای نگرانی نیست، به قدر آنکه تا آخر سال ما را کفایت کند مَنِ گندم تهیه و ذخیره کرده‌ام. امام فرمود: فعلاً وضع مردم چطور است؟ گفت: سخت است؛ مردم معمولاً نان روزانه خود را روز به روز از دکان نانوایی تهیه می‌کنند و به واسطه کمیابی گندم نان معمولی مردم نیمی‌گندم و نیمی‌جو است. امام فرمود: برو هرچه گندم در خانه ما هست به مردم بفروش. او گفت: این کار صلاح نیست، زیرا دیگر برای ما میسر نخواهد شد گندم بخریم. امام فرمود: مانعی ندارد؛ همه‌ی این‌ها را بفروش، بعد ما هم مانند دیگران روزانه از نانوایی‌ها از همان نانی که نیمی‌گندم و نیمی‌جو است می‌خریم و مصرف می‌کنیم؛ هرچند برای من مقدور است که تمام سال خودم و کسانم گندم خالص مصرف کنیم ولی من دوست دارم با سایر مسلمانان شریک و همدرد باشم.

اگر جامعه‌ی اسلامی‌دچار خشکسالی بشود، حتی آن‌هایی که می‌توانند در این اوضاع گلیم خود را از آب بیرون بکشند نیز براساس سیره‌ی امام صادق علیه السلام موظفند به تکلیف انسانی و اسلامی‌خود عمل کنند و از شرایط ویژه‌ای بهره مند نباشند و همانند دیگران زندگی کنند.

اگر بخواهیم به زمانه‌ی خود بیاییم و این سیره را اجرایی نماییم، تکلیف برای خیلی از رفتارهای متمولانه در شرایط بد اقتصادی و بروز پدیده‌ی گرانی و تورم روشن است. شاخص‌های تورم حکایت از رنج مضاعف مردم متوسط و خصوصاً فقیر و کم درآمد می‌کند. در این شرایط نگران کننده مردم جامعه‌ی اسلامی‌نمی‌توانند نسبت به یکدیگر بی مسئولیت باشند و برای کمک رسانی و امداد رسانی به محرومین فکری نکنند. اگر در این شرایط خاص کسی به فکر رفاه‌های آنچنانی و سفرها و مهمانی‌های آنچنانی خود، بدون توجه به مردم تحت فشار باشد، مسلماً به وظیفه‌ی انسانی و اسلامی‌خود عمل نکرده‌است.

همین طور مسئولین در نظام اسلامی‌وظیفه‌ی بزرگتری نسبت به دیگران دارند چراکه مسئولین نظام اسلامی‌مسئول فراهم سازی شرایط سعادت دین و دنیای مردم جامعه خود هستند و از آن‌ها در این زمینه بازخواست خواهد شد. باید دردها را بشناسند و علاوه بر اینکه به یاری رسانی به مردم می‌شتابند باید زندگی خود را همسان با ضعیف ترین مردم قرار دهند.

مسئولینی که این شرایط را درک کنند برای خدمت رسانی به مردم و برداشتن باری از دوششان نباید شب و روز بشناسند و این تکاپو و تلاش را مردم باید حس کنند تا کمی‌از بار روانی ایجاد شده‌ی ناشی از تورم رها شوند. علاوه بر این، نکته‌ی بسیار مهم دیگر سطح زندگی خود مسئولین است. مردم نباید احساس کنند تورم فقط برای خودشان است و تنها کارمندان و کارگران و تولیدکنندگان جزء با آن درگیر هستند و از آن رنج می‌برند بلکه باید ببینند مسئولین نیز به احترام آن‌ها از حقوق مسلم خود و سطح زندگی‌ای که می‌توانند بصورت مشروع فراهم کنند، دست می‌کشند و به زندگی معمولی و پایین‌تر از آن روی می‌‌می‌آورند. اما این موضوع در میان بعضی مسئولین بصورتی واژگون فهم شده‌است.

این جملات را بخوانید:

«مبلغ یک میلیون تومان هم بابت هزینه‌های دفا‌تر برای نمایندگان در نظر گرفته شده و با این حساب، کل دریافتی که ماهانه به نمایندگان مجلس پرداخت می‌شود، ۳٫۵ میلیون تومان است… هیأت رئیسه اعلام کرده است که نمایندگان می‌توانند صرفا یا ۱۴۰ میلیون تومان خانه رهن کنند و یا این‌که با ماهی سه میلیون تومان آن را کرایه کنند… این مبلغ با در نظر گرفتن اجاره بها در تهران و میهمانانی که از شهرستان داریم، پاسخگوی دخل و خرج نیست، در همین خیابان ایران که نزدیکی مجلس هم هست، نمی‌شود با این مبلغ خانه رهن کرد… وام ۳۰ تا ۳۵ میلیونی است که آن هم باید اقساطی به مجلس بازگردانده شود… در ادوار گذشته، شرایط بسیار مناسب بود و تسهیلات خوبی برای نمایندگان داده می‌شد؛ اما متأسفانه در این دوره و با وجود آن ‌که بیشتر نماینده‌ها هزینه‌های تبلیغاتی سنگینی را متقبل شده و در زمینه تأمین هزینه‌ها به مشکل برخورده‌اند، منابع خاصی برای آنها تخصیص نیافته و این موضوع، مشکلاتی را برای نمایندگان پدید آورده است.»

اشتباه نکنید این‌ها صحبت‌های یکی از کارخانه داران و سرمایه داران نیست، بلکه اظهارات یکی از نمایندگان تازه ورودِ مجلس نهم بود‌.(+)

اظهارات عجیب آقای نماینده‌ی تازه ورود به مجلس از ابعاد مختلف قابل بررسی است ولی اگر در میان گرفتاری‌های مردم و کسانی که برای تهیه‌ی اقلام اساسی خود و رفاه طبیعی خانواده‌ی خود دچار مشکلات عدیده هستند و با این حال با هزار و یک امید و دلخوشی سر صندوق‌های رأی رفته‌اند تا نماینده‌ای برگزینند و او را وکیل مشکلات خود کرده‌اند، چنین جملاتی به گوششان برسد، فشارهای اقتصادی ممکن است چه بلایی سر آن‌ها بیاورد؟ باید به مسئولین ناآگاه هشدار بدهیم که اگر بر درد مردم مرهم نیستید،لطفا بر زخمشان نمک نزنید.

اینگونه رفتارها درحالی ازجانب بعضی مسئولین مشاهده می‌شود که رهبر معظم انقلاب بارها چنین خطراتی را به مسئولین نظام متذکر شده اند ایشان می‌فرمایند:

«کدام نقض کرامت انسانى بالاتر از این که انسانى، رئیس عائله‌اى، پدر خانواده‌اى، در جامعه‌اى که در آن همه‌چیز هم هست، نتواند اوّلیات زندگى فرزندان خودش را تأمین کند؟! کدام تحقیر از این بالاتر است؟! کدام نقض شخصیّت و شرف و کرامت انسانى از این بالاتر است؟! صبح تا شب کار کند، آخرش به من یا به شما یا به آن مسؤول دیگر نامه بنویسد که من دو ماه است به خانه‌ام گوشت نبرده‌ام! یک وقت در جامعه گوشت و میوه نیست، من و شما هم نمى‌خوریم؛ یک وقت در جامعه امکانات رفاهى نیست، من و شما هم استفاده نمى‌کنیم؛ یک وقت ایام عید که مى‌شود، فرزندان من و شما هم لباس نو بر تن نمى‌کنند. در این حالت کسى احساس سرشکستگى نمى‌کند – البلیه اذا عمت طابت – اما وقتى همه چیز هست، وقتى کسانى در جامعه با استفاده از فرصتهاى نامشروع توانسته‌اند براى خودشان آلاف و الوف و زندگیهاى تجمّلى فراهم کنند، وقتى طبقاتى در جامعه هستند که برایشان پول خرج کردن هیچ اهمیتى ندارد، جمع کثیرى از مردم که در بین آنها رزمندگان و عناصر نظامى و کارمندان دولت و معلمان و روستاییان و مردم مناطق محروم و دور و مناطق جنوب هستند، نتوانند نان و پنیر بچه‌هایشان را فراهم کنند، کدام شکستن شخصیّت و شرف انسانى از این بالاتر است؟! شما مى‌خواهید جواب چه کسى را بدهید؟ شما مى‌خواهید دل چه کسى را خوش کنید؟ شما مى‌خواهید چه کسى از شما راضى باشد؟» بیانات در جمع نمایندگان مجلس ششم، ۷۹/۳/۲۹

با این حال امید است که بعضی مسئولین بیشتر به این موضوعات بیاندیشند و بدانند مسئولیت و مقام صرفاً امری است برای خدمت رسانی و نه فرصتی برای بهره برداری مادی و رقابت‌های غلط دنیایی.

(امتیازی داده نشده)

Loading...