مجبور می‌شوم که از مجلس خارج شوم، همان دور و اطراف پسر بچه ای شیرین که نگاهی جدی دارد از من می‌پرسد: “نماز خونه کجاست؟” برمی‌گردم و لبخندی بهش می‌زنم و می‌گویم: “اون طرف پشت اون ساختمون‌ها” می‌گوید: “دوره؟” پاسخ می‌دهم: “آره تنها نمی‌تونی بری” می‌رود و باز برمی‌گردد و می‌گوید: “می‌تونی من رو ببری […]
» باقی این نوشته را بخوانید ...تقریباً به تاریخ قمری دوسال گذشته بود که در حرم حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام در شب نیمه ی شعبان کنار مردی عراقی نشسته بودم. کم کم که باب صحبت باز می‌شود کمی‌از همدیگر می‌پرسیم. او اهل بصره است و بهمراه خانواده اش از بصره چندین روز پیاده تا کربلا آمده بود و من هم […]
» باقی این نوشته را بخوانید ...آنقدر برایم شیرین است که نمی‌توانم بعد از بیاد آوردنش از درون برانگیخته نشوم. شیرینی‌های دوران تعطیلات و بازی‌های ما در خانه و باغ پدربزرگم ! باید چشیده باشی تا بفهمی‌که شیرینی بازی‌های کودکانه در باغ پرتقال و جست و گریخت‌ها در میان درختان و بازی‌های شیرین در کنار رودخانه و رفتن تا کنار دریا […]
» باقی این نوشته را بخوانید ...یادم میاد بچه تر از اینها که بودم ، شاید کلاس سوم دبستان و آن حدود ، یک روزی که احساس خوبی بهم دست داد و فکر کردم که حرف‌هایی را برای نوشتن دارم که نمی‌تونم بیخیال آن‌ها بشوم دست بقلم شدم و شروع کردم به داستان نوشتن و بعد از آن هم کلی ذوق […]
» باقی این نوشته را بخوانید ...تمام عهد و پیمان‌هایم را شکستم
و باز آمدم …
و باز وعده‌ی تقدیری أحسن را دادی
با آغوشی باز
امان از این همه چشم پوشی‌ات
دوربین‌هایی که برای کنترل سرعت در بزرگراهها نصب می‌کنند را حتماً دیده‌اید. یکی از ویژگی‌های این دوربین‌ها اینست که گاهی بی دلیل چراغ و فلشی می‌زنند تا رانندگان حضور دوربین را فراموش نکنند و نخواهند سرعتی بیش از سرعت مجاز بروند. پیش خودم فکر می‌کردم، مشکلات و امتحاناتی که در زندگی انسان‌ها برایشان پیش می‌آید مشابه این فلش زدن‌های دوربین بزرگراه‌هاست. با این تفاوت که خداوند متعال می‌خواهد به بندگانش یادآوری کند: بنده من آمده‌ای که برگردی و اینجا را برای عبور گذاشته‌ام، عبور از خود و رسیدن به من، نکند اینجا را محل ماندنت انتخاب کنی … مرا فراموش نکن
و خدایی مهربان که دوری بنده‌اش را برنمی‌تابد و مدام از دل مشغولی‌هایش صدایش می‌کند که راه از اینجاست، و بازهم انسان‌هایی هستند که خدایشان را فراموش می‌کنند و مغرضانه به او پشت می‌کنند. کسانی که از او با تمام این زیبایی‌هایش رو می‌گیرند حقیقتاً مستحق عذابند.
چاره‌ای نداریم غیر از فرار از نفت و مهم‌تر از آن، فرار از فرهنگ ِ نفتی. برای این کار بایستی فرهنگ ساخت. این پاره خط نه داستان است، نه مقاله … یک اخوینی است… یک دل‌نوشته است که فقط برای همین نوشته شده است؛ نوشته شده است تا بفهمیم این تن‌آسایی، این رخوت، این کودن پروری، این چاپلوسی، این بی‌کاری، این بیماری، این بی‌عاری، این اضطراب، این التهاب ِ پیرامون‌مان را…
جوان ایرانی بایستی بیاموزد که نه فقط برای نفع شخصی، که برای اعتلای کشورش، نباید چشم طمع به نفت داشته باشد. یعنی نباید پی ِ استخدامِ سه‌لتی باشد.
(کتاب نفحات نفت، جستاری در فرهنگ و مدیریت نفتی، رضا امیرخانی، انتشارات افق، صفحه ۲۲۴)