خیلی متعجبم از دوستانی که خود را معتقد به نظام می‌دانند و چارچوب قانون اساسی را پذیرفته اند و جمهوری اسلامی‌را بعنوان نظام ولایی پذیرفته اند ولی بازهم در میدان تصمیم گیری و عکس العمل که می‌رسد عکس العمل و واکنشی متفاوت با این باورهایشان انجام می‌دهند. بعنوان مثال همین چند روز گذشته خبر محکومیت […]
» باقی این نوشته را بخوانید ...چند روز قبل بود که صحبت از یکی از افراد سیاسی و شخصیت‌های مملکتی شده بود دیدم که شخصی از سران به یکباره مورد تهاجم قرار گرفت و تهاجم ناجوانمردانه ای به او شد. تصمیم می‌گیرم که در انصاف و اعتدال در نقد دیگران تذکری بدهم و گوشه ای از خدمات آن شخص را متذکر […]
» باقی این نوشته را بخوانید ...دارم در کتابخانه ی اتاق نگاهی به کتاب‌هایی که بعضاً در گوشه و کنار کتاب‌های دیگر از دیده شدن، پنهان مانده اند می‌کنم. چشمم به یک مجله ای می‌افتد که یادم نیست که از کجا بدستم رسیده است و خیلی آشنا نیست. “بازتاب اندیشه” در مطبوعات ایران نام این نشریه است که این شماره ای […]
» باقی این نوشته را بخوانید ...امام روح الله در نامه ای خطاب به آقای ولایتی بر لزوم انتقاد پذیری اینطور تأکید می‌فرمایند : “من جنابعالی را فردی متدین و دلسوز انقلاب میدانم. و شما و دوستانمان در وزارت امورخارجه باید تحمل انتقاد را، چه حق و چه ناحق، داشته باشیم…” همچنین ایشان انتقاد صحیح را انتقادی می‌دانند که بدور از […]
» باقی این نوشته را بخوانید ...باید برای اینکه بتوانیم مسیر را پیدا بکنیم و حرکت بکنیم و تکامل پیدا بکنیم ، حتماً باید یک بازخوردی از گذشته خودمان پیدا بکنیم که تا بحال چه می‌کردیم و کجا‌ها را اشتباه می‌کردیم و چرا بعضاً انتخاب‌هایمان به اشتباه می‌انجامید و شاید خیلی موفق نبودیم . باید به یک نقطه ای برسیم که […]
» باقی این نوشته را بخوانید ...تمام عهد و پیمان‌هایم را شکستم
و باز آمدم …
و باز وعده‌ی تقدیری أحسن را دادی
با آغوشی باز
امان از این همه چشم پوشی‌ات
دوربین‌هایی که برای کنترل سرعت در بزرگراهها نصب می‌کنند را حتماً دیده‌اید. یکی از ویژگی‌های این دوربین‌ها اینست که گاهی بی دلیل چراغ و فلشی می‌زنند تا رانندگان حضور دوربین را فراموش نکنند و نخواهند سرعتی بیش از سرعت مجاز بروند. پیش خودم فکر می‌کردم، مشکلات و امتحاناتی که در زندگی انسان‌ها برایشان پیش می‌آید مشابه این فلش زدن‌های دوربین بزرگراه‌هاست. با این تفاوت که خداوند متعال می‌خواهد به بندگانش یادآوری کند: بنده من آمده‌ای که برگردی و اینجا را برای عبور گذاشته‌ام، عبور از خود و رسیدن به من، نکند اینجا را محل ماندنت انتخاب کنی … مرا فراموش نکن
و خدایی مهربان که دوری بنده‌اش را برنمی‌تابد و مدام از دل مشغولی‌هایش صدایش می‌کند که راه از اینجاست، و بازهم انسان‌هایی هستند که خدایشان را فراموش می‌کنند و مغرضانه به او پشت می‌کنند. کسانی که از او با تمام این زیبایی‌هایش رو می‌گیرند حقیقتاً مستحق عذابند.
چاره‌ای نداریم غیر از فرار از نفت و مهم‌تر از آن، فرار از فرهنگ ِ نفتی. برای این کار بایستی فرهنگ ساخت. این پاره خط نه داستان است، نه مقاله … یک اخوینی است… یک دل‌نوشته است که فقط برای همین نوشته شده است؛ نوشته شده است تا بفهمیم این تن‌آسایی، این رخوت، این کودن پروری، این چاپلوسی، این بی‌کاری، این بیماری، این بی‌عاری، این اضطراب، این التهاب ِ پیرامون‌مان را…
جوان ایرانی بایستی بیاموزد که نه فقط برای نفع شخصی، که برای اعتلای کشورش، نباید چشم طمع به نفت داشته باشد. یعنی نباید پی ِ استخدامِ سه‌لتی باشد.
(کتاب نفحات نفت، جستاری در فرهنگ و مدیریت نفتی، رضا امیرخانی، انتشارات افق، صفحه ۲۲۴)